31.08.2016-10.09.2016 DWORZEC ŚWIEBODZKI WROCŁAW

"List do ludożerców"

love,
Tadeusz Różewicz

"Kochani ludożercy nie patrzcie wilkiem na człowieka który pyta o wolne miejsce w przedziale kolejowym

zrozumcie inni ludzie też mają dwie nogi i siedzenie

Kochani ludożercy poczekajcie chwilę nie depczcie słabszych nie zgrzytajcie zębami

zrozumcie ludzi jest dużo będzie jeszcze więcej wiec posuńcie się trochę ustąpcie

Kochani ludożercy nie wykupujcie wszystkich świec sznurowadeł i makaronu

Nie mówcie odwróceni tyłem: ja mnie mój moje mój żołądek mój włos mój odcisk moje spodnie moja zona moje dzieci moje zdanie

Kochani ludożercy nie zjadajmy się Dobrze bo nie zmartwychwstaniemy Naprawdę"

zamknij

(20.09.2015. Továrník, Chorwacja)

Tory kolejowe na dworcu w chorwackiej miejscowości Továrník. Młodzi uchodźcy używają ich, jako poduszki podczas przystanku w podróży do Europy Zachodniej. Czekają na niepewny przyjazd pociągu, który miałby ich zawieźć do lepszego życia.

W 2015 roku kryzys uchodźców, spowodowany wojną w Syrii i niekorzystną sytuacją polityczną na Bliskim Wschodzie, eskalował do niewyobrażalnych rozmiarów. W efekcie setki tysięcy ludzi ruszyły w niebezpieczną wędrówkę, szukając lepszego i bezpiecznego miejsca do życia w Europie Zachodniej. Kraje bałkańskie, w tym Chorwacja, znalazły się na szlaku ich trasy. Mimo, że kraje te nie były miejscem docelowym uchodźców, odbyło się tu wiele ludzkich tragedii i rozdzierających scen. Podjęto też wiele wątpliwych decyzji politycznych, co skutkowało napięciami w regionie. Wielu państw wykazywało skrajne postawy – z jednej strony deklarując przyjęcie uchodźców, z drugiej zaś zamykając granice. Historie ludzi, którzy wybrali się w niełatwą drogę do lepszego świata można z łatwością odczytać z ich twarzy.

Marko Risovic / Kamerades Photo Collective

Projekt to opowieść o przyczynach, potrzebach i faktach związanych z migracją ludzi w Europie. To poetyckie i performatywne poszukiwania europejskiej tożsamości oraz punkt wyjścia do refleksji o stałości granic i źródłach europejskiej kultury. Artyści z wielu dziedzin – poeci, muzycy, filmowcy, fotografowie, aktorzy, performerzy, artyści wizualni – współpracują ze sobą, przekraczając granice różnych form sztuki, aby stworzyć opowieść o historii ludzkich wędrówek.

Multimedialne widowisko składa się z dwóch powiązanych ze sobą części, odbywających się we wnętrzu i na peronach Dworca Świebodzkiego. Część pierwsza odbywać będzie się codziennie, między 31 sierpnia a 10 września, w budynkach dworca. Widzowie będą mieli okazję uczestniczyć w wystawach (m.in. Marka Raczkowskiego), czytaniach (m.in. Olgi Tokarczuk czy Matthiasa Göritz), pokazach filmowych czy koncertach (m.in. Małych Instrumentów, Julii Marcell czy Teatru Zar).

To wydarzenie wspiera lider branży gier . Dziękujemy im za wsparcie i znaczący wkład w nasz rozwój.

Całość projektu skoncentrowana jest wokół multimedialnego spektaklu „Don‘t be so sure that you are legal”, który odbędzie się w dniach 31 sierpnia – 3 września na peronach Dworca Świebodzkiego. W przedstawieniu wezmą udział m.in. aktorzy Teatru Polskiego we Wrocławiu (Małgorzata Gorol, Adam Szczyszczaj, Marta Zięba), jak również Teatru Zar (Ditte Berkeley, Matej Matejka). Obie części są komplementarne, lecz mogą być traktowane, jako odrębne całości. Ich wzajemne relacje są złożone i nie stawiają granic zarówno dla wyobraźni artystów, jak i widzów.

stephan stroux

ur. w 1945 roku w Bad Peterstal w Schwarzwaldzie w Niemczech

Pomysłodawcą i reżyserem projektu jest Stephan Stroux, - mieszkający w Berlinie artysta, reżyser, aktor i tłumacz. Stroux urodził się w 1945 roku w Bad Peterstal w Schwarzwaldzie w Niemczech. Studiował filozofię oraz historię sztuki na uniwersytecie w Kolonii. Reżyserii i aktorstwa uczył się w szkole Maxa Reinhardta w Wiedniu. Od 1966 roku działał w obszarze aktorstwa i reżyserii, pełniąc także funkcję dyrektora teatrów. Stworzył ponad 80 inscenizacji w niemieckojęzycznych teatrach miejskich i państwowych, a także liczne przedstawienia w teatrach i instytucjach za granicą (także w języku danego kraju).

Wśród jego realizacji najwięcej opiera się na inscenizacjach w przestrzeni publicznej, czego przykładem jest choćby „Zagłada Titanica” (oparta na poemacie Hansa Magnusa Enzensbergera), zrealizowana m.in w Montrealu i Weimarze, czy prezentowany w 2006 roku w Warszawie „Wirtualny most na Wiśle”, za który reżyser otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP. Stephan Stroux jest znany także ze swoich interdyscyplinarnych i międzykulturowych projektów. Tworzył widowiska między innymi dla Europejskiej Stolicy Kultury (Berlin 1988, Lizbona 1994 i Weimar 1999) oraz dla Unicefu.

Stroux w swojej twórczości często dotyka kwestii historii, dziedzictwa kulturowego, tożsamości, religii, etyki i godności ludzkiej. W zbiorze zatytułowanym „Prawdziwy koniec wojny jest przed jej początkiem” zebrał znakomite i poruszające opowiadania autorstwa czołówki polskich i niemieckich pisarzy różnych pokoleń (m.in. Volkera Brauna, Matthiasa Goritza, Dursa Grunbeina, Wojciecha Jagielskiego, Mariana Pankowskiego, Silke Scheuermann, Salinii Stroux, Wojciecha Tochmana, Olgi Tokarczuk i Magdaleny Tulli).

Projekty Strouxa to przede wszystkim ogromny ładunek emocji i powiązań, nie zawsze prostych do odczytania dla odbiorcy. „Myślę, że powinniśmy mieć więcej zaufania do tego, co nazywa się emocjonalną pamięcią widza. Widz jest w stanie odczytać znacznie więcej, niż tylko snującą się po powierzchni opowieść. Próbujemy stworzyć kompozycję, która wywołuje u odbiorcy skojarzenia oparte na jego własnych przeżyciach, jego własnych emocjach" - tłumaczy Stroux.

czytaj więcej...

Stroux został wyróżniony licznymi nagrodami i odznaczeniami, m.in.: tytułem „Przyjaciel Tybetu” nadawanym przez Dalai Lamę, Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej czy Medalem Walentego Roździeńskiego i in.

Wśród najważniejszych jego projektów należy wymienić:

JACQUES OU LA SOUMISSION i LA CANTATRICE CHAUVE – współreżyseria z Eugènem Ionesco
Odtwórca głównych ról w teatrze i telewizji, m.in. Jerry O'Cary w PINKVILLE George’a Taboriego
Namibia, Windhoek: MATUTURA, festiwal kulturalny i projekt teatralny w ramach obchodów odzyskania niepodległości Namibii, filmowa dokumentacja niepodległości Namibii i projektu teatralnego MATUTURA, w ang. i niem. wersji językowej
Holandia, Amsterdam - Stadsschouwburg: QUAI OUEST Bernarda – Marie Koltèsa
Portugalia, Porto: LEONCE UND LENA – nagroda za spektakl roku
Portugalia, Lizbona: DER PARK Botho Straußa, Teatro da Cornucopia
Chile, Santiago, Conception, Lota, Puerto Montt: BALADA DE LOS CONDENADOS A SONAR Juana Radrigana
Portugalia, Lizbona: DAS SPIEL VOM FRAGEN Petera Handke, Teatro da Cornucopia, w ramach festiwalu „Lizbona – Europejska Stolica Kultury 94“.
Kanada, Montréal: DER UNTERGANG DER TITANIC Hansa Magnusa Enzensbergera w Montréalu, Monument National.
Portugalia, Angola, Mozambik, Cabo Verde, São Tomé e Principe/ Guinea Bissau/ Brasil: QUEM COME QUEM „WER FRISST WEN“ Podsumowanie projektu „A Viagem ao Centro do Circulo“. Opracowanie tekstu sztuki i spektaklu „QUEM COME QUEM“ z udziałem 14 aktorów, muzyków, tancerzy z siedmiu krajów i trzech kontynentów.
Niemcy, Essen: UNION DER FESTEN HAND – wystawienie scenicznej adaptacji powieści Erika Regera w byłych budynkach przemysłowych Niemiec Zachodnich, pomnikach historii XX wieku
Polska, Warszawa: WIRTUALNY MOST NA WIŚLE – projekt upamiętniający wraz ze 150 artystami z Niemczech i Polski Powstanie Warszawskie z 1944 roku
Polska, Katowice: PAMIĘĆ PRACY – instalacja na temat historii i kultury przemysłowej, a także przeobrażania się świata i stosunku do pracy i natury

artyści

zamknij

Olga Tokarczuk [PL]

Olga Tokarczuk – pisarka, eseistka, autorka scenariuszy, dwukrotna laureatka Nagrody Literackiej Nike (2008) za powieść „Bieguni” i „Księgi Jakubowe” (2015). Inne utwory to m.in : „Prawiek i inne czasy” (1996), „Dom dzienny, dom nocny” (1998), „Gra na wielu bębenkach” (2001), „Anna In w grobowcach świata” (2006), „Prowadź swój pług przez kości umarłych” (2009), „Księgi Jakubowe” (2014).

Olga Tokarczuk urodziła się w Sulechowie w 1962 roku, obecnie mieszka na Dolnym Śląsku, we Wrocławiu. Studiowała psychologię kliniczną na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu studiów pracowała jako terapeuta. Jest jednym z najbardziej cenionych i utytułowanych polskich pisarzy młodego pokolenia. Swoją debiutancką powieść „Podróż Ludzi Księgi” opublikowała w 1993 roku. Od 2004 roku organizuje Międzynarodowy Festiwal Opowiadania we Wrocławiu i Jeleniej Górze.

Tokarczuk jest laureatką wielu nagród, w tym m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1997), Paszportu Polityki (1997), słoweńskiej nagrody literackiej Vilenica (2013). Za „Dom dzienny, dom nocny” otrzymała prestiżową nagrodę Brücke Berlin-Preis (2002) i była nominowana do International IMPAC Dublin Literary Award (2004). Autorka otrzymała również Uznamską Nagrodę Literacką [Usedomer Literaturpreis] (2012) oraz jest laureatką Międzynarodowej Nagrody Mostu Europa-Miasta Zgorzelec/Görlitz [Internationaler Brückepreis der Europastadt Görlitz /Zgorzelec] (2015)

Jej książki tłumaczono na wiele języków, a niektóre utwory doczekały się inscenizacji teatralnych i adaptacji filmowych.

zamknij

Thomas Voßbeck [D]

zamknij

Matthias Göritz [D]

Matthias Göritz – poeta, prozaik, eseista i tłumacz, urodził się w Hamburgu w 1969 roku. Studiował filozofię i literaturę. Mieszkał w Moskwie, Paryżu i Chicago. Był członkiem programu Writer-in-Residence w Bard College w Nowym Jorku, w „Deutsches Haus” na New York University i gościem w International Writing Program na Uniwersytecie w Iowa.

Jego twórczość była publikowana w wielu czasopismach, a pierwszy tom poezji „Loops” został wydany w 2001 roku. Za swoją pierwszą powieść „Krótki sen Jokoba Vossa” (2005) Matthias Göritz został uhonorowany nagrodą Mary Cassens, hamburską nagrodą promocyjną i otrzymał nagrodę radia bawarskiego.

Jesienią 2006 roku został opublikowany jego drugi zbiór wierszy, „Pools”, za który Göritz otrzymał grant stanu Dolnej Saksonii. Poeta był także laureatem konkursu „Haiku dla Warszawy” (2008).

2011 – Göritz otrzymał nagrodę „Robert Gernhardt Prize”. 2012 – został opublikowany jego trzeci zbiór wierszy, „Tools”. 2013 – ukazała się kolejna powieść pt. „Dreamers and Sinners” (C.H. Beck Monachium). W przygotowaniu jest przekład amerykański. 2014 – Göritz, jako pierwszy odbiera „William Gass Award”.

Matthias Göritz obecnie mieszka we Frankfurcie nad Menem.

zamknij

Aleš Šteger [SI]

zamknij

Jan Tilman Schade [D]

Jan Tilman Schade urodził się w 1963 roku i wychowywał w Nordrheinwestfalen. Po ukończeniu college’u, studiował grę na klasycznej wiolonczeli na University of Arts w Berlinie. Od 1993 do 2001 roku studiował cybernetykę na TU i naukę o religiach na Free University of Berlin.

Od 1984 roku brał udział jako aktor i kompozytor w ponad 50 produkcjach teatralnych, w tym współpracował z Hansem Neuenfelsem (Burgtheater, Wiedeń 1993 / Schauspielhaus Zürich, Szwajcaria 1995), z włoską grupą awangardową "La Zattera di babele" (Genova, Rzym, Sycylia 1985-1995), Volker Schlöndorff (Neuhardenberg, Niemcy / Jasnaja Polana, Rosja 2008) i z wieloma innymi artystami.

Jan Tilman Schade jest muzykiem związanym z grupą "Einstürzende Neubauten", a także komponuje i współpracuje z piosenkarką Blixa Bargeld. Od 1984 roku tworzy muzykę filmową do wielu dzieł filmowych, między innymi "Black Box BRD" i "Die Spielwütigen" w reż. Andres Veiel (Niemiecka i Europejska Nagroda Filmowa 2002), "Scherbentanz", "four minutes " i "Poll" Chrisa Krausa (German Film Award i inne nagrody 2005) oraz dla ponad 50 innych produkcji fabularnych i dokumentalnych w Niemczech, USA, Wielkiej Brytanii, Włoszech i Japonii.

Jego muzyka to podróż od jazzu poprzez klasykę, rock aż po eksperymentalne i minimalne brzmienia. W swojej twórczości artysta zawsze dąży do tego, by estetyka i dramaturgia muzyki współgrała z całością projektu.

Schade najbardziej lubi być odpowiedzialny za całość procesu twórczego od komponowania, granie na instrumentach (fortepian, gitara, wiolonczela, akordeon, klarnet, śpiew), organizację, edycję i inżynierię dźwięku. Te komponenty są dla niego jak paleta malarska, z której może stworzyć kompletne dzieło.

W 2014 roku otworzył centrum seminaryjne poza Berlinem. Na 5 hektarach ziemi powstało miejsce spotkań artystów z wielu dziedzin sztuki, przestrzeń dla seminariów i różnego rodzaju programów terapeutycznych.

zamknij

Stephan Stroux [D]

Stephan Stroux - autor projektu - ma w swoim dorobku kilkadziesiąt reżyserowanych na całym świecie przedstawień teatralnych. Wśród nich najwięcej jest jednak inscenizacji w przestrzeni publicznej, takich jak choćby „Zagłada Titanica” (oparta na poemacie Hansa Magnusa Enzensbergera), zrealizowana m.in w Montrealu i Weimarze, czy prezentowany w 2006 roku w Warszawie „Wirtualny most na Wiśle”, za który reżyser otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP.

Projekty Strouxa to przede wszystkim ogromny ładunek skojarzeń, emocji, efektów i powiązań, nie zawsze prostych do odczytania dla odbiorcy. „Myślę, że powiniśmy mieć więcej zaufania do tego, co nazywa się emocjonalną pamięcią widza. Widz jest w stanie odczytać znacznie więcej, niż tylko snującą się po powierzchni opowieść. Próbujemy stworzyć kompozycję, która wywołuje u odbiorcy skojarzenia oparte na jego własnych przeżyciach, jego własnych emocjach" - tłumaczy Stroux.

zamknij

Sławomir Rumiak [PL]

Sławomir Rumiak (ur. 1972, Bielsko-Biała), fotograf, autor instalacji wideo, rysownik. Absolwent katowickiej filii Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1999).

Uznanie przyniosły mu cykle fotograficzne - m.in. projekt „Prêt-à-Porter ” (2004), na który złożyła się seria obrazów kobiet pełna odniesień zarówno do historii sztuki, jak i skomercjalizowanego, uprzedmiotowionego wizerunku kobiety w kulturze masowej. W 2007 roku w ramach pracy „Wyjazd” przejechał na rowerze trasę z Polski do Wenecji z wykonaną przez siebie miniaturą pawilonu polskiego na Biennale Sztuki w Wenecji, sypiając podczas postojów na kempingach wewnątrz miniaturowego pawilonu. Relacje z tej podróży publikowane były w formie blogu na stronie „Polityki”.

Rumiak jest doskonale rozpoznawalny w Japonii – współpracował m.in. z tokijską Il tempo Gallery oraz Zeit Foto Salon. Publikował swoje prace w japońskich magazynach fotograficznych i wykładał na tamtejszych uczelniach. Był też kuratorem dwóch wystaw sztuki japońskiej w Polsce: „Bellmer found in Japan - Simon Yotsuya and Friends” (2010) , CSW „Kronika”, Bytom, Muzeum Śląskie, Katowice – projekt badający wpływ sztuki Hansa Bellmera na intelektualistów i artystów japońskich; „Atokata” (2012) – wystawa fotografii Kishin Shinoyamy, pokazujących krajobraz regionu Tohoku po przejściu tsunami w 2011 roku.

W 2016 roku wystawiał razem ze znanym brazylijskim fotografem Cristiano Mascaro w Międzynarodowym Centrum Kultury w Krakowie. Na wystawie zatytułowanej „Ślady ludzi” pokazane zostały zdjęcia Cristiana Mascaro wykonane w Polsce oraz film Rumiaka „Macunaima wraca do Sao Paulo”.

zamknij

Bartos Brothers I MANIFESTA [PL]

Bracia Bartos – Bartek rocznik ‘79 i Piotr rocznik ‘84 to wrocławski duet filmowy. Bartek zajmuje się reżyserią, produkcją i scenopisarstwem, jest absolwentem wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego, kierunku Organizacja Produkcji Filmowej i Telewizyjnej. Piotr jest operatorem filmowym, montażystą, a przede wszystkim artystą eksperymentującym z ruchomym obrazem. Bartek produkował filmy dokumentalne dla telewizji holenderskiej, współpracował (jako producent) m.in. ze zdobywcą Oscara Mikiem Van Diem („Charakter”) przy produkcji „X-ray eyes”. Reżyserował programy kulturalne i rozrywkowe dla TVP2, TVP Kultura i TVN. Piotr realizował się jako artysta niezależny, działając na polu filmu eksperymentalnego, fotografii i grafiki. Współpracował z różnymi artystami, między innymi autorem „Panny Nikt” - pisarzem i reżyserem - Tomkiem Tryzną. Współtworzył z nim fotoprozę „Taniec w skorupkach”. Z muzykiem L.U.C wspólnie wyreżyserował film „Odpowiedzi na które nie ma pytao”. W 2008 roku w ramach Ery Nowe Horyzonty prezentowana była jego multimedialna instalacja „Siedem pór roku”. W 2013 bracia otworzyli we Wrocławiu studio filmowe MANIFIESTAfilm, którego celem jest produkcja kina autorskiego. Film „Chłopiec z żabą” jest ich wspólnym pełnometrażowym debiutem reżyserskim, który na MFF Nowe Horyzonty 2014 zdobył nagrodę dla najlepszego filmu w sekcji „Powiększenie”.

W 2014 ich teledysk „Fantasy on Prokofiev's Violin Sonate Op.80” do muzyki Katarzyny Borek & Vojto Monteur, był nominowany do Yacha w kategorii „plastyczna aranżacja przestrzeni”. Ich krótkometrażowy film p.t. "Inwentaryzacja" był w konkursie głównym EURO-SHORTS. Z Teatrem Muzycznym Capitol realizują pierwszy w Polsce niezależny program telewizyjny do internetu - Talk-show muzyczny p.t. NutFerment.

W 2015 roku na festiwalu w Nowym Orleanie miał premierę ich ostatni pełnometrażowy dokument o sztuce p.t. ”Floating on fire”. Film jest historią Jany Napoli, nowoorleaoskiej artystki i jej instalacji zbudowanej z 700 szuflad, poświęconej ofiarom huraganu Katrina. W tym roku przypada 10 rocznica huraganu. W tym samym roku ich (zrealizowany wspólnie z siostrą Agatą Bartos) krótko metrażowy film fabularny p.t. ”Egzul” wygrał SHORTCUTZ Amsterdam.

zamknij

Katarzyna Justka [PL]

Polska artystka multimedialna działająca w Berlinie. Jej prace bazują na połączeniu elektryczności, sygnałów audiowizualnych i interakcji międzyludzkich. Połączenie konceptualnego zamysłu z emocjonalnością w efekcie pozwala artystce wyłonić dynamiczną formę z prymitywnej entropii. Kasia wykorzystuje różnorodne formy sztuki, takie jak wideo, światło, obiekty i dźwięki. Jej oparte na intuicyjności i organiczności spektakle wykorzystywane są w licznych współpracach z teatrami, galeriami, projektantami, artystami, muzykami oraz jako oprawa do wielu wydarzeń kulturalnych. Wśród nich warto wspomnieć: WRO, Transvisualia Noise=Noise, Free Form Festival, CynetArt, Unsound, Warsaw Electronic Festival, Galerię Zachęta, Volksbuhne, Piksel i innych.

zamknij

Bastiaan Maris [NL]

zamknij

Zbigniew Libera [PL]

Zbigniew Libera to jeden z najciekawszych i najważniejszych polskich artystów. Jego prace – fotografie, filmy wideo, instalacje, obiekty i rysunki – w przenikliwy i przewrotny intelektualnie sposób grają ze stereotypami współczesnej kultury.

Jego wstrząsające prace wideo z lat 80. (m.in. „Obrzędy intymne” i „Perseweracja mistyczna”) wyprzedziły o 10 lat falę „sztuki ciała”. W połowie lat 90. Libera zaczyna tworzyć „Urządzenia korekcyjne” - obiekty będące przetworzeniem istniejących już produktów, przedmiotów masowej konsumpcji (m.in. „Universal Penis Expander” czy „Body Master. Zestaw zabawowy dla dzieci do lat 9”). Projektuje także przetworzone zabawki, prace odsłaniające mechanizmy wychowywania, edukacji i tresury kulturowej, z których najgłośniejszą staje się „Lego. Obóz koncentracyjny”. Od tego też czasu jest jednym z filarów tzw. sztuki krytycznej, również w sensie instytucjonalnym – mimo rozwoju kariery cały czas blisko związany jest z środowiskami niezależnymi i sceną offową.

W ostatnich latach zajmuje się głównie fotografią, a szczególnie specyfiką fotografii prasowej oraz tym, jak media kształtują naszą pamięć wizualną i manipulują obrazem historii (serie prac „Pozytywy” i „Mistrzowie”, 2003).

1959 – urodzony w Pabianicach 1979 – rozpoczyna, przerwane po roku, studia na Wydziale Pedagogiki Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu 1980-1986 – związany z środowiskiem łódzkiego „Strychu”, współuczestnik „Kultury Zrzuty”, współwydawca pisma "Tango" 1982-1983 – aresztowany i osadzony w więzieniu za druk prasy podziemnej 1986-1989 – współzałożyciel i członek grupy punkowej „Sternenhoch” 1988-2006 – mieszka i pracuje w Warszawie 1988-2000 – pozuje jako model do prac fotograficznych Zofii Kulik 2000-2001 – współtworzy dwie klubokawiarnie artystyczne: „Baumgart/Libera”, a następnie „Aurora” 2006 – podejmuje decyzję o przejściu na nomadyczny tryb życia, na początek przeprowadza się na rok do Grecji

zamknij

Matej Matejka [SK]

Matej Matejka - założyciel i prowadzący grupy Studio Matejka. Studiował aktorstwo w Państwowym Konserwatorium w Bratysławie (Słowacja), a następnie aktorstwo muzyczne na Uniwersytecie JAMU w Brnie (Czechy). W latach 2001-2006 był aktorem praskiego studia teatralnego Farma w Jeskyni, współtworząc projekty i przedstawienia: Sonety ciemnej miłości, Podróż na stację oraz SCLAVI/Pieśń emigranta. Od roku 2005 współpracuje z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego, gdzie zajmuje się badaniem ekspresji fizycznej w teatrze. Jest też aktorem Teatru ZAR: występuje w trzech częściach Tryptyku Ewangelie dzieciństwa. Prowadzi własne sesje praktyczne pod nazwą Wakening the Listening Body (Budzenie słuchającego ciała) w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego, a także z Teatrem ZAR, zarówno w Polsce, jak i za granicą. Współpracuje z innymi artystami, między innymi z Vivien Wood i Jaro Winarskim. W swojej pracy skupia się na poszukiwaniu esencji komunikacji performera, w której zarówno taniec, jak i dramat są jedynie wehikułami ekspresji aktorskiej.

zamknij

Ditte Berkeley [DK]

Ditte Berkeley (Dania / Wielka Brytania)– aktorka i współtwórczyni czterech pierwszych spektakli Teatru ZAR, badaczka w Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu. Poza własną praktyką teatralną zainicjowała także festiwal VoicEncounters, którego gospodarzem był Instytut Grotowskiego, poświęcony fenomenowi tradycji wokalnych na całym świecie. Jest również współorganizatorką, we współpracy z CPR (Walia), międzynarodowego festiwalu "Giving Voice", który odbył się w 2009 roku we Wrocławiu. Pracowała w Studio Matejka, gdzie była odpowiedzialna za część wokalnego treningu.

Współprowadząca warsztaty "We wnętrzu dźwięku" wraz z Teatrem ZAR i "Budzenie słuchającego ciała" wraz ze Studiem Matejka. Obecnie prowadzi własne badania nad głosem i stworzyła autorskie warsztaty "Opowieść Głosu (Pieśń która mówi)" które prowadzi regularnie w Polsce i za granicą. Jest niezależną artystką szczególnie zainteresowaną wykorzystaniem pieśni podczas spektaklu. Występowała także w wielu filmach w Polsce, obecnie jest zaangażowana w nową produkcję. Wychowała się w Hiszpanii, studiowała aktorstwo w Rose Bruford College of Speech and Drama w Londynie. Jest matką dwójki dzieci.

zamknij

Agnieszka Ćwieląg [PL]

Studiowała psychologię i „Cinema Studies“ w Akademii Sztuk Perfromatywnych (FAMU) w Pradze (Czechy). Od 10 lat realizuje międzynarodowe, artystyczne i edukacyjne projekty.

W latach 2008/9 pracowała w Thalia Theatre w Halle w ramach stypendium Fundacji Roberta Boscha. W Halle, współpracowała także z niezależną grupą teatralną Aktionstheatergruppe. W latach 2010-2012 uczestniczyła w projektach Atropos Theatre & Research w Grecji pod artystycznym kierownictwem Stamatisa Efstathiou. Wspólnie z międzynarodową grupą performerów stworzyła dwa spektakle prezentowane w Polsce, Niemczech i Danii.

Od 2013 roku współpracuje ze Studio Matejka – laboratorium teatru fizycznego działające pod auspicjami Instytutu im. Jerzego Grotowskiego. W ramach współpracy ze Studiem uczestniczyła w programie badawczym „Creative sources of the actor and dancer” prowadzonym przez Mateja Matejkę i Milana Kozánka (Artyci Dance Company), którego rezeultatem był nagrodzony na Festiwalu NuVideoDance na Słowacji w 2014 roku film Conflicts of Apathy. W 2014 współtworzyła i brała udział w spektaklu „Harmonia Przeciwstawień. Polska“ w Browarze Mieszczańskim we Wrocławiu. W ramach rezydencji artystycznej w Instytucie Grotowskiego w 2015 roku stworzyła spektakl solowy „Sieć“ w reżyserii Mateja Matejki.

Jest instruktorką Improwizacji Tańca i Symboliki Ciała według metody Detlefa Kapperta, Instytut Tańca i Dynamiki Ruchu (Essen, Niemcy). Obecnie pracuje jako performerka, a także prowadzi warsztaty w zakresie tańca kreatywnego i symboliki ciała.

zamknij

Adam Szczyszczaj [PL]

Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, 2005 W Teatrze Polskim we Wrocławiu od 1.09.2005

Role w Teatrze Polskim we Wrocławiu: Idiota, Woyzeck G. Büchnera, reż. G. Kania, 2004 [od 17.11.2005] Laperrine; Fotograf, Pustynia T. Dorsta, reż. Witt-Michałowski, 2005 Zygmunt Drzeźniak, Wszystkim Zygmuntom między oczy!!! wg powieści Czwarte niebo M. Sieniewicza, reż. M. Fiedor, 2006 Lars, Terrordrom Breslau wg T. Staffela, reż. W. Rubin, 2006 Kelner, Okno na parlament R. Cooneya, reż. W. Pokora, 1994 [od 4.05.2007] Krzysztof, Zaśnij teraz w ogniu P. Wojcieszka, reż. P. Wojcieszek, 2007 Sługa Oktawiusza, Juliusz Cezar W. Shakespeare'a, reż. R. Brzyk, 2007 Rosencrantz, Hamlet W. Shakespeare'a, reż. M. Pęcikiewicz, 2008 Słoń, Nirvana na podstawie Tybetańskiej księgi umarłych, reż. K. Garbaczewski, 2009 Johannes, Kuszenie cichej Weroniki wg R. Musila, reż. K. Lupa, wznowienie 2009 Mikołaj Podszewka, Sen nocy letniej W. Shakespeare'a, reż. M. Pęcikiewicz, 2010 Kiriłłow, Biesy wg F. Dostojewskiego, reż. K. Garbaczewski, 2010 (Nagroda Kulturalna "Gazety Wyborczej – Wrocław" wARTo w kategorii Teatr, 2011) Kilka postaci, Szosa Wołokołamska H. Müllera, reż. B. Wysocka, 2010 (Nagroda Kulturalna "Gazety Wyborczej – Wrocław" wARTo w kategorii Teatr, 2011; nagroda marszałka województwa dolnośląskiego za najlepszy spektakl w teatrach Dolnego Śląska w 2010 roku, Międzynarodowy Dzień Teatru, 2011) Aktor, Lila Negr na podstawie utworów A. Wertyńskiego [performans multimedialny], reż. Ł. Twarkowski, koprodukcja IP Group oraz Teatru Polskiego we Wrocławiu, 2010 α, Poczekalnia.0 K. Lupy + kreacji zbiorowej, reż. K. Lupa, 2011 Wilk, Hans, Dora i Wilk A. Grochulskiej i M. Borczucha, reż. M. Borczuch, 2012 Postać, Czy pan to będzie czytał na stałe? M. Sadochy i M. Kmiecika, reż. M. Kmiecik, 2012 Tomas M., KLINIKEN / miłość jest zimniejsza... na podstawie Kliniki L. Noréna i Traumgruppe A. Herbut, reż. Ł. Twarkowski, 2012 Neoptolemos, Filoktet Sofoklesa, reż. B. Wysocka, 2012 Adam, Mitologie T. Jękota pod pretekstem Mitologii R. Barthes'a, reż. P. Świątek, 2013 Mathieu, Zachodnie wybrzeże. Powrót na pustynię B.-M. Koltèsa, reż. M. Borczuch, 2013 Postać, Kronos W. Gombrowicza, reż. K. Garbaczewski, 2013 Myśliwy Czarny; Widmo, Dziady A. Mickiewicza - cz. I, II, IV i Upiór, reż. M. Zadara, 2014 Kilka postaci, SZAPOCZNIKOW. STAN NIEWAŻKOŚCI / NO GRAVITY B. Wysockiej, reż. B. Wysocka, koprodukcja Centrali, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie oraz Teatru Polskiego we Wrocławiu, 2014 Joyce, Wycinka Holzfällen T. Bernharda, reż. K. Lupa, 2014 Jan Sobolewski; Literat I; Pelikan, Dziadów część III A. Mickiewicza, reż. M. Zadara, 2015 Jakub Grimm - haker wyobraźni; Jaś; Brat, GRIMM: czarny śnieg A. Herbut, reż. Ł. Twarkowski, 2016

Role w innych teatrach: Morderca, Makbet W. Shakespeare'a, Teatr Bagatela im. T. Boya-Żeleńskiego w Krakowie, reż. W. Śmigasiewicz, 2000 Werter, Werter w Nowym Jorku T. Staffela, Teatr Wytwórnia w Warszawie, reż. B. Potoczny, 2009 Postać, 60/09 L. Frankiewicz inspirowane polskimi filmami z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, Teatr Wytwórnia w Warszawie, reż. L. Frankiewicz, 2009 Władysław Raczkiewicz, Awantura Warszawska. Waszyngton – Moskwa – Londyn M. Zadary i D. Przastka, Muzeum Powstania Warszawskiego, reż. M. Zadara, 2011 (honorowe wyróżnienie, XI Festiwal Prapremier w Bydgoszczy, 2012) Odznaka Zasłużony dla Kultury Polskiej, 2011

zamknij

Marta Zięba [PL]

Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu, 1999 W Teatrze Polskim we Wrocławiu od 1.09.2009

Role w Teatrze Polskim we Wrocławiu: Koń, Nirvana na podstawie Tybetańskiej księgi umarłych, reż. K. Garbaczewski, 2009 [od 14.12.2009] Hipolita, Sen nocy letniej W. Shakespeare'a, reż. M. Pęcikiewicz, 2010 Liza; Lamszyn, Biesy wg F. Dostojewskiego, reż. K. Garbaczewski, 2010 Ellida Wangel, Pani z morza H. Ibsena, reż. P. Chołodziński, 2010 Marta, Poczekalnia.0 K. Lupy + kreacji zbiorowej, reż. K. Lupa, 2011 Marie, Blanche i Marie P.O. Enquista, reż. C. Iber, 2011 Anna (siostra Wilka), Hans, Dora i Wilk A. Grochulskiej i M. Borczucha, reż. M. Borczuch, 2012 Postać, Czy pan to będzie czytał na stałe? M. Sadochy i M. Kmiecika, reż. M. Kmiecik, 2012 [9.05.2012] Erika Parker, KLINIKEN / miłość jest zimniejsza... na podstawie Kliniki L. Noréna i Traumgruppe A. Herbut, reż. Ł. Twarkowski, 2012 Po przejściach, Tęczowa Trybuna 2012 P. Demirskiego, reż. M. Strzępka, 2011 [od 2.02.2013] Lisa, Dzieci z Bullerbyn wg A. Lindgren, reż. A. Ilczuk, 2013 Mathilde Serpenoise; Monika Pons, Zachodnie wybrzeże. Powrót na pustynię B.-M. Koltèsa, reż. M. Borczuch, 2013 Postać, Kronos W. Gombrowicza, reż. K. Garbaczewski, 2013 Jedna z Chóru; Sowa; Widmo, Dziady A. Mickiewicza - cz. I, II, IV i Upiór, reż. M. Zadara, 2014 Joana Thul, Wycinka Holzfällen T. Bernharda, reż. K. Lupa, 2014 Anioł Stróż; Archanioł pierwszy; Sowietnikowa; Dama; Kobieta, Dziadów część III A. Mickiewicza, reż. M. Zadara, 2015 Gladys Foster, Okno na parlament R. Cooneya, reż. W. Pokora, 1994 [25 i 26.04.2015] Wróżka; Aktorka grająca Wróżkę, GRIMM: czarny śnieg A. Herbut, reż. Ł. Twarkowski, 2016

W latach 2000-2010 aktorka Teatru Dramatycznego im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, gdzie m.in. wystąpiła jako: Bednarczykowa, Wspólny pokój wg Z. Uniłowskiego, reż. K. Kopka, Teatr im. H. Modrzejewskiej w Legnicy w koprodukcji z Teatrem Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2000 [Wałbrzych]/2001 [Legnica] Córka, Szklana menażeria T. Williamsa, reż. R.M. Nyczka, 2001 Helena, Sen nocy letniej W. Shakespeare'a, reż. K. Kopka, 2001 Postać, Śmiejmy się!... Kto wie, czy świat potrwa dłużej niż dwa tygodnie. Kabaret, reż. K. Kopka, 2001 Katia, Nieciekawa historia wg A. Czechowa, reż. K. Kopka, 2001 Anioł; Sługa, Chodzi Turoń, paszczą kłapie Z. Poprawskiego, reż. W. Cichy, 2001 Matka, Prochy, czyli wieczorek kokainowo-peyotlowy wg Narkotyków i Matki S.I. Witkiewicza, reż. K. Kopka, Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu w koprodukcji z Teatrem k2 we Wrocławiu, 2002 Candy Starr, Lot nad kukułczym gniazdem wg K. Keseya, reż. M. Kleczewska, 2002 Postać, Cabaret de Waldenburg, real. M. Kocot, P. Dampc i P. Kruszczyński, 2003 Ona, Piaskownica M. Walczaka, reż. P. Kruszczyński, 2003 Postać, Nasz Holiłut, konsultacja reżyserska P. Kruszczyński, 2003 [widowisko plenerowe] Gloria; Rubi, Czyż nie dobija się koni? wg H. McCoya, reż. M. Kleczewska, 2003 [od 2004] Julia, Kopalnia M. Walczaka, reż. P. Kruszczyński, 2004 Agnes, Powinni tego zabronić P. Jurka, reż. K. Piwowarska, 2005 recital Placebo z songami do tekstów pacjentów szpitala psychiatrycznego w Stroniu Śląskim w opracowaniu literackim W. Ziemiańskiego i z muzyką W. Wróblewskiego, opieka reżyserska P. Kruszczyński, 2005 Helena, Przed wschodem słońca G. Hauptmanna, reż. M. Wendt, 2005 Iza, Iwona, księżniczka Burgunda W. Gombrowicza, reż. A. Tyszkiewicz, 2005 Masza, 3 siostry A. Czechowa, reż. J. Wiktoriańska [P. Kruszczyński], 2006 Ariel, Burza W. Shakespeare'a, reż. A. Tworus, 2007 Ewelina, Ja jestem Zmartwychwstaniem P. Wojcieszka, reż. P. Wojcieszek, 2007 Carmen, Balkon J. Geneta, reż. A. Tyszkiewicz, 2007 Anna, III (Trzeci) Ph. Malone'a, reż. M. Dobrowlańska, 2008 Katia, Nelly N. Korczakowskiej i T. Śpiewaka wg Skrzywdzonych i poniżonych F. Dostojewskiego, reż. N. Korczakowska, 2008 Postać, Rozdzióbią nas kruki, wrony... wg S. Żeromskiego [szkic sceniczny], reż. P. Pawlicki i M. Pogonowski, X Wałbrzyskie Dni Dramaturgii, 2008 Di Mildi, Opętani wg W. Gombrowicza, reż. K. Garbaczewski, 2008 Czarna Iza, Kierunek: 074. Peregrynacje Czarnej Izy Wałbrzyskiej S. Majewskiego i A. Pilgrima, reż. A. Bartnikowski, 2009 Świński ryjek, Czas kochania, czas umierania F. Katera, reż. J. Jabrzyk, 2009 Madonna, Madonna M. Sikorskiej-Miszczuk, reż. I. Vedral, 2009

Role w innych teatrach: Postać, MC Mayak. Dojaże wyćeńczonyh żap wg W. Majakowskiego, Teatr k2 we Wrocławiu, reż. T. Sawicka i K. Imiela, 2000 Kobieta, Audiencja III, czyli Raj Eskimosów B. Schaeffera, Teatr k2 we Wrocławiu, reż. W. Ziemiański, 2000 Zosia, Odejście Głodomora T. Różewicza, Międzynarodowy Festiwal Teatralny Malta w Poznaniu, reż. P. Kruszczyński, 2002 Wiera, Wierzę Wierze inspirowany książką A. Tuszyńskiej Oskarżona Wiera Gran, reż. M. Zięba i T. Węgorzewski, spektakl przygotowany w ramach konkursu offowego XXXIV Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, 2013

Role w Teatrze Telewizji: Postać, O zwierzętach to i owo... wg B. Hertza, reż. B. Borys-Damięcka, 1997 Postać, Sesja kastingowa K. Zanussiego, reż. K. Zanussi, 2002

Role filmowe: Wehikuł czasu, 1996 (cykl krótkometrażowych filmów edukacyjnych TV) Decyzja należy do Ciebie, 2000 (program TV) Twarze i maski, 2000 (serial TV) Sieć, reż. K. Krauze, 2000 (film TV z cyklu Wielkie rzeczy) Przedwiośnie, reż. F. Bajon, 2001 Na dobre i na złe, 2002-2014 (serial TV) Samo życie, 2002-2009 (serial TV) Świat według Kiepskich, 2005 (serial TV) Komornik, reż. F. Falk, 2005 Droga Molly, reż. E. Atef, 2005 Fala zbrodni, 2006 (serial TV) Kryminalni, 2007 (serial TV) Plebania, 2007 (serial TV) Afonia i pszczoły, reż. J.J. Kolski, 2009 Galeria, 2011-2012 (serial TV) Prawo Agaty, 2014 (serial TV)

Reżyserie teatralne: Wierzę Wierze inspirowany książką A. Tuszyńskiej Oskarżona Wiera Gran, reż. M. Zięba i T. Węgorzewski, spektakl przygotowany w ramach konkursu offowego XXXIV Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, 2013 Laureatka złotego Jerzyka 2002 dla najlepszej wałbrzyskiej aktorki

zamknij

Małgorzata Gorol [PL]

Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, 2012 W Teatrze Polskim we Wrocławiu od 1.03.2013

Role w Teatrze Polskim we Wrocławiu: Małgorzata, Mitologie T. Jękota pod pretekstem Mitologii R. Barthes'a, reż. P. Świątek, 2013 Abad, Zachodnie wybrzeże. Powrót na pustynię B.-M. Koltèsa, reż. M. Borczuch, 2013 Postać, Kronos W. Gombrowicza, reż. K. Garbaczewski, 2013 [18 i 19.09.2014] Elfriede V, Podróż zimowa E. Jelinek, reż. P. Miśkiewicz, 2014 (główna nagroda aktorska, LV Kaliskie Spotkania Teatralne, 2015; wyróżnienie indywidualne oraz wyróżnienie Forum Młodych Krytyków dla aktorek Teatru Polskiego we Wrocławiu, II Festiwal Nowego Teatru w Rzeszowie - LIV Rzeszowskie Spotkania Teatralne, 2015; druga nagroda aktorska i wyróżnienie dla najlepszego zespołu teatralnego, VIII Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie, 2015; Nagroda im. Leona Schillera, 2016) Miranda, Burza W. Shakespeare'a, reż. K. Garbaczewski, 2015 Przemowa; Marcelina; Dama III, Dziadów część III A. Mickiewicza, reż. M. Zadara, 2015 Medea, Media Medea M. Sadochy, reż. M. Liber, 2015 Córka/Nauczycielka → Królewna Śnieżka, Śmierć i dziewczyna E. Jelinek, reż. E. Marciniak, 2015 (Nagroda im. Leona Schillera, 2016; Nagroda Kulturalna "Gazety Wyborczej – Wrocław" WARTO w kategorii Teatr, 2016)

Role dyplomowe: Postać, Ja-jestem-nim na podstawie 23 opowiadań E. Kereta, reż. Sz. Kaczmarek, PWST w Krakowie, 2011 Postać, Healter Skelter. Czarna komedia z momentami metafizycznymi. Pod pretekstem "44 listów ze świata płynnej nowoczesności" Zygmunta Baumana T. Jękota, reż. P. Świątek, PWST w Krakowie, 2012

Role w innych teatrach: Postać, Balladyna J. Słowackiego, reż. J. Głybin, Studium Aktorskie przy Teatrze Śląskim im. S. Wyspiańskiego w Katowicach, 2007 Julia, Mateczka W. Terleckiego, reż. A. Majczak, Teatr Śląski im. S. Wyspiańskiego w Katowicach, 2007 Liza; Grusza, Bracia Karamazow wg F. Dostojewskiego, reż. A. Leśniak, Fabryka Kultury w Świętochłowicach, 2013 Gosia, Smutki tropików M. Pakuły, reż. P. Świątek, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie- Nowej Hucie, 2013

Role filmowe: Ratownicy, 2010 (serial TV) Dzień oszusta, reż. B. Warwas, 2012 (krótkometrażowa etiuda fabularna) Niewinność, reż. D. Woszek, 2012 (krótkometrażowa etiuda fabularna) Tylko dla jego oczu, reż. J. Ślesicka, 2013 (krótkometrażowa etiuda fabularna) Głęboka woda. Sezon 2, 2013 (serial TV)

zamknij

Mustafa Konukcu [TR]

Urodzony w 1984 roku w Konya, mieście w południowej Turcji. Jest to miasto, z którego wywodził się założyciel zakonu wirujących derwiszy – Rumi. Zainteresowania Konucku koncentrują się promocji i kultywowaniu tradycyjnej kultury Sufi. Jest wirtuozem „ney” (flet wykonany z trzciny) oraz „sema” czyli widowiskowego wirującego tańca derwiszy.

Mustafa Konucku prowadzi Centrum Sztuki, w którym praktykowanych jest 18 rodzajów edukacji artystycznej oraz promowana są elementy tradycyjnej kultury Sufi.

zamknij

Barbara Nüsse [D]

Barbara Nüsse należy do zespołu aktorskiego w Thalia Theater w Hamburgu. Można ją również oglądać na czołowych scenach teatrów w Berlinie, Düsseldorfie, Wiedniu, Zurychu i Kolonii, gdzie jest odtwórczynią głównych ról.

Pracowała z wieloma ważnymi reżyserami (m.in. Niels Peter Rudolph, Werner Schroeter, Ernst Wendt, Luc Perceval, Nicolas Stemann) w takich produkcjach, jak: "Król Lear", Szekspira (2008); "Faust I i II" Goethego (2010), "Jeder für sich stirbt allein" Fallada (2011), "Die Schutzbefohlenen” Jellinek (2015).

Barbara Nüsse brała udział w wielu produkcjach telewizyjnych, nagrała także serię audiobooków. Za swoją pracę aktorską została uhonorowana między innymi tytułem "Najlepszej Aktorki" w 1980 roku, nagrodą Rudolf Mares w 2005 roku. Otrzymała także najważniejszą niemiecką nagrodę teatralną przyznawaną aktorkom, “Gertrud Eysold Ring” (2009).

zamknij

Peter Franke [D]

Peter Franke rozpoczął swoją karierę w teatrze w Düsseldorfie u boku Karl-Heinza Stroux. Następnie pracował w Kolonii, Frankfurcie, Hamburgu i Berlinie. Kręcił filmy z takimi postaciami jak Schlöndorff, Kotulla, Schrader i Worthmann. Od 25 lat związany jest z niemiecką telewizją. Franke jest również śpiewakiem operowym, wykonywał partie tenorowe w dziełach Jacques'a Offenbacha; ostatnio śpiewał w roli Papageno („Czarodziejski flet”) w Operze w Lubece. Grywa również na deskach teatru w Hamburgu. Ze Stephanem Stroux łączą go wieloletnia przyjaźń i praca.

zamknij

Borja Soto [E]

Niño Soto - śpiewak flamenco, pochodzący ze znanej cygańskiej rodziny z Sewilli, którego charyzmatyczna osobowość sprawia, że jego występy przepełnione są energią, rytmem i pozwalają poczuć się jak na prawdziwej cygańskiej fieście.

zamknij

Damian Kowalinski [PL]

Damian Kowaliński- pierwszy polski gitarzysta flamenco, który w roku akademickim 2011/2012 otrzymał stypendium za wybitne wyniki w nauce gry na gitarze w cenionej na całym świecie szkole Fundación de Arte Flamenco Cristina Heeren w Sewilli. Tam też spędził najwięcej czasu, ucząc się i grając z najlepszymi mistrzami tego gatunku.

zamknij

Małe Instrumenty [PL]

Małe Instrumenty to grupa artystyczna koncentrująca się na poszukiwaniach dźwiękowych w sferze małych instrumentów. Instrumentarium określające zakres tych brzmieniowych experymentów to wciąż poszerzająca się grupa profesjonalnych instrumentów niewielkich rozmiarów, dźwiękowych zabawek, kuriozalnych wynalazków muzycznych i całej masy drobiazgowych przedmiotów wydających dźwięki. W ten sposób konstruowana muzyka eksponuje niepowtarzalny charakter barw, czasem piękny i kunsztowny, czasem zaskakujący i odkrywczy, a czasem ujawnia ułomności brzmienia i cieszy ograniczeniami. To oznacza, ze zespół zawsze staje przed koniecznością poszukiwania nowych rozwiązań.

Małe Instrumenty zostały założone przez Pawła Romańczuka w 2006 roku, zespół tworzą : Marcin Ożóg, Tomasz Orszulak, Jędrek Kuziela i Maciek Bączyk. Grupa w pełnym składzie zadebiutowała na Festiwalu Filmowym Era Nowe Horyzonty 2007 i od tego czasu pracuje nad wieloma projektami muzycznymi w ramach Małych Instrumentów. W 2008 roku za spektakl "Elektrownia Dźwięku" zespół otrzymał Grand Prix nurtu Off 29 Przegl ądu Piosenki aktorskiej. Zespół współpracował m.in. z Pierre'm Bastien'em, p.Jerzym Armatą, Polskim Wydawnictwem Audiowizualnym, Teatrem Tańca Arka, Galerią Entropia, Galerią CSW Warszawa, Festiwalem Audio Art, Teatrem Capitol. Grupa koncertuje w Polsce i za granicą, wystąpiła m.in. na festiwalach: Era Nowe Horyzonty (Wrocław 2007,2008,2009) Unsound Festival (Kraków 2009) Ferlitizer Festival (Londyn 2009) Kody (Lublin 2009,2010) Skiff Festival (St. Petersburg 2010) Animator (Poznań, 2010) Supersonic Festival (Birmingham, 2010) Unidram (Potsdam, 2010) Open'er (Gdynia 2011) Festival d'ile de France (Paryż 2011) Nancy Jazz Pulsation (Nancy, 2011)

W listopadzie 2009 roku ukazała się pierwsza płyta zespołu pt.Antonisz. Album zawiera utwory autorstwa Juliana Józefa Antonisza, jednego z najbardziej intrygujących reżyserów filmów animowanych. Odkrywana przez kolejne pokolenia twórczość Antonisza przypomina, że był on nie tylko nowatorskim reżyserem, wynalazcą, konstruktorem, plastykiem i filozofem, ale również muzykiem i kompozytorem. Muzyka, którą można usłyszeć na płycie, to jedenaście kompozycji pochodzących z filmów (powstałych w latach 1967-87) w nowych interpretacjach przygotowanych przez Małe Instrumenty. Przygotowane wersje utworów zostały oparte na oryginalnych zapisach nutowych, choć nie należy się po nich spodziewać tylko wierności oryginałom. Doświadczenia muzyczne wykonawców, specyfika instrumentalna zespołu i sposób nagrania dźwięku (zrealizowanego w obuszym studiu Rogalów Analogowy) dały ciekawy rezultat, który polecamy wszystkim słuchaczom.

Małe Instrumenty nagrywają także muzykę do filmów, audycji radiowych, audiobooków. Przykładowe realizacje: Spot reklamowy konkursu "Kręć Wrocław" Spot kampanii społecznej "Muzyka rozwija - Kup dziecku instrument" Audycja Trójka Polskie Radio "Nowe przygody Bolka i Lolka"

zamknij

Julia Marcell [PL]

Wokalistka, kompozytorka, autorka tekstów. Ma na swoim koncie 4 albumy – ufundowane dzięki internautom „It Might Like You” (2008), „June” (2011) z piosenkami „Matrioszka” i „Echo”, które długo zajmowały wysokie pozycje list przebojów, „Sentiments” (2014) oraz najnowsza, pierwszą w całości polskojęzyczną płytę „PROXY” (2016).

Julia została laureatką prestiżowych nagród m.in.: Paszportu Polityki (2012) w kategorii Muzyka Popularna, Fryderyka (2012) w kategorii Muzyka Alternatywna, jak również Nagrody Artystycznej miasta Torunia im. Grzegorza Ciechowskiego (2011).

Wydawnictwa Julii Marcell spotkały się z uznaniem publiczności, dziennikarzy oraz ludzi związanych z kulturą, nie tylko w Polsce – ukazały się również w Niemczech, Austrii i Szwajcarii.

Obok własnych piosenek, Julia Marcell pisze również muzykę do filmu i teatru. Jest autorką m.in. ścieżki dźwiękowej do najnowszego obrazu Przemysława Wojcieszka „Jak całkowicie zniknąć” (2015), oraz sztuk teatralnych „Kamienne niebo zamiast gwiazd” (2014) oraz „Kronos” (2014) w reżyserii Krzysztofa Garbaczewskiego.

Julia i jej zespół koncertują na całym świecie. Odwiedzili między innymi Niemcy, Holandię, Wielką Brytanię, Finlandię, Portugalię, Japonię i Stany Zjednoczone. Wystąpili również na wielu festiwalach – SXSW, Eurosonic Festival, The Great Escape Festival, Reeperbahn Festival, CO-POP, Open’er Festival, Męskie Granie i wielu innych.

ZESPÓŁ: Julia Marcell - śpiew, gitara, klawisze Mandy Ping-Pong – śpiew, altówka, klawisze Thomas Fietz – perkusja Thomsen Slowey Merkel - bas

zamknij

Bente Kahan [Norway]

“…beautiful, intelligent…a magnificent artist.” Gazeta Wyborcza, Poland

Bente Kahan to urodzona w Norwegii żydowska aktorka, muzyczka, reżyserka i dramatopisarka. Absolwentka studiów teatralnych w Tel Awiwie i Nowym Jorku, koncertuje i gra od 1981 roku. Karierę zaczęła na deskach Habimy, narodowej sceny Izraela i Teatru Narodowego Norwegii. Jej pierwszy występ w jidysz miał miejsce w Oslo w roku 1983. Po wielu latach pracy jako aktorkaw różnych teatrach w Oslo, rozpoczęła występy we własnych monodramach, pisanych wspólnie z norweską reżyserką teatralną Ellen Foyn Bruun.

W 1990 roku założyła spółkę producencką Teater Dybbuk – Oslo i przez ostatnie 20 lat objechała świat ze swymi własnymi koncertami i sztukami. Bente jest często zapraszana do występów w związku z oficjalnymi uroczystościami upamiętniającymi ofiary Holokaustu. Za swe zasługi artystyczne została wyróżniona dożywotnim stypendium Norweskiej Rady Kultury. W 2005 roku została mianowana dyrektorką Centrum Kultury i Edukacji Żydowskiej we wrocławskiej Synagodze Pod Białym Bocianem. Rok później założyła Fundację Bente Kahan, której celem była renowacja Synagogi Pod Białym Bocianem (zakończona w maju 2010 roku). Pod kierownictwem Bente ta historyczna budowla stała się prestiżowym miejscem prezentacji koncertów, sztuk teatralnych i wystaw – przestrzenią wypełnioną duchem tolerancji i wielokulturowości.

Bente Kahan jest laureatką wielu nagród za swa pracę w Polsce, dość wymienić Nagrodę Prezydenta Wrocławia (2006), tytuł Ambasadora Wrocławia (2010) i Niemiecko - Polską Nagrodę Kulturalna Śląska (2010).

18.09.2013 Bente Kahan została odznaczona KRZYŻEM KAWALERSKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI za wybitne osiągnięcia artystyczne, zasługi w działalności na rzecz dialogu międzykulturowego oraz zrozumienia i ocalenia dziedzictwa Dolnego Śląska.

zamknij

Klaus von Kries [D]

Klaus von Kries urodził się w 1969 roku w Niemczech. W późnych latach 80-tych i na początku lat 90-tych grał w kilku zespołach łączących sceny muzyczne w Berlinie.

1988 – założył zespół elektroniczny "Beyond Mankind" 1991 – zespół zreformowano i nazwano "First Chapter" 1991 – wydano pierwszy album "Final Chance" 1993 – nagrano i wydano singiel "Temple Nights" (przez własną wytwórnię) 1993 (wrzesień) – zespół wygrał miesięczny konkurs niemieckiej telewizji "Top 6" 1993 (grudzień) – zespół zdobył główną nagrodę "Top 6" 1994 – wydano album Crusade 1995 – Klaus von Kries opuścił zespół 1996 – napisał ścieżkę dźwiękową do dramatu Margit Bimmler „Mephistos Violin” 2000-2002 – ukończył studia na inżynierii dźwięku, na uczelni SAE w Berlinie 2003 – odwrócił się od muzyki i zaczął koncentrować się na fotografii analogowej.

Przez lata, pracując z aparatami dużego formatu LINHOF i Sinar (format negatywów 13x18 cm) wyspecjalizował się w czarno-białych technikach analogowych. Klaus szczególnie rozwinął się w portretach i fotografii krajobrazowej. Jego zdaniem, mimo dominacji fotografii cyfrowej, media analogowe i ich obróbka lepiej oddają świat, jaki widzi.

zamknij

Salinia Stroux [GR+D]

Salinia Stroux jest antropologiem społecznym i foto-dziennikarzem. Jako freelancer jest współautorem szeregu raportów tworzonych dla niemieckiej organizacji pozarządowej „Pro Asyl”, dokumentujących łamanie praw człowieka w obozach dla uchodźców w Grecji. Jest także członkiem i współzałożycielem oddolnej, obywatelskiej inicjatywy „Infomobile Greece from the network Welcome to Europe”, która ściśle współpracuje z platformą w2eu.info.

Obecnie Salinia pracuje także dla małego projektu („Erste Schritte”), którego celem jest wspieranie małoletnich bez opieki w ich pierwszych krokach w nowym, bezpiecznym życiu w Niemczech.

zamknij

Joao de Sousa [D]

João de Sousa - portugalski wokalista, gitarzysta i kompozytor mieszkający w Polsce. Samouk, swoją przygodę z muzyką rozpoczął w wieku 11 lat. Już jako nastolatek współpracował z zespołem Bandemonio, którego założycielem jest znany i ceniony w Portugalii kompozytor, Pedro Abrunhosa. Mając 20 lat João postanowił opuścić Porto i posmakować życia w Londynie. Spędził tam dwa lata, podczas których studiował socjologię i rozwijał swoje muzyczne zainteresowania, korzystając z bogatego życia kulturalnego miasta.

Po przeprowadzce do Polski rozpoczął autorski projekt, w którym łączył elementy muzyki polskiej i portugalskiej. Ukoronowaniem tej pracy był album „Pensao Listopad” zawierający wyłącznie własne kompozycje artysty. Przełom kariery João nastąpił, gdy polski producent – Andrzej Smolik, zaprosił go do wykonania dwóch utworów na płycie, która wkrótce uzyskała status platynowej. Występował gościnnie z zespołem Mikromusic oraz z argentyńskim bandoneonistą – Arielem Ramirezem. Z jego „Tango Orquestra” artysta podróżował po całej Polsce, śpiewał na festiwalach w Niemczech, Czechach i we Włoszech, a także nagrał 2 albumy.

W 2012 roku, przy wsparciu Camoes Institut oraz Ambasady Portugalii w Polsce, João wydał własny album „João de Sousa & Fado Polaco”. Koncepcja płyty opiera się na nowym, świeżym spojrzeniu na muzykę fado oraz współczesną, portugalską muzykę folkową. Nie bez znaczenia miała w niej współpraca z polskimi artystami, którzy wnieśli do utworów słowiański pierwiastek.

Poszukując płaszczyzny pomiędzy muzyką polską i portugalską, João wykonuje także piosenki z repertuaru wybitnych polskich pieśniarzy (Ewa Demarczyk, Hanka Ordonówna). Portugalski muzyk zetknął się także z polskim przemysłem rozrywkowym, biorąc udział w muzycznym talent show „X Factor”, w którym doszedł do finału.

João de Sousa wydał nową płytę „Luta”, która ukazała się w kwietniu 2016 roku. Album zawiera nowe kompozycje artysty z tekstami w języku angielskim, portugalskim, hiszpańskim i polskim.

zamknij

Marek Raczkowski [PL]

Artysta plastyk, rysownik, od 2003 roku związany z tygodnikiem „Przekrój”. Pochodzi z artystycznej rodziny. Po studiach na Wydziale Architektury Wnętrz warszawskiej ASP zajmował się malarstwem oraz scenografią. W 1992 roku zadebiutował, jako rysownik w „Obserwatorze Codziennym”. Współpracował z „Życiem”, „Polityką”, „Zwierciadłem” oraz portalem „Gazeta.pl”. Jest laureatem nagrody Grand Press (2003) w kategorii publicystyka, oraz nagrody Fundacji Kultury Polskiej przyznanej mu w 2004 przez Sławomira Mrożka. W 2013 roku opublikowany został wywiad rzeka Magdy Żakowskiej z Markiem Raczkowskim pod tytułem „Książka, którą napisałem, żeby mieć na dziwki i narkotyki”. Jego kontynuacja ukazała się w 2015 roku nosząc tytuł „Książka, która napisałem, żeby mieć na odwyk”.

31 sier. – 10 wrze. 2016
Dworzec Świebodzki Wrocław

zamknij

Meeting faces [Wystawa fotografii]

31.08-3.09 godz. 17:00-20:00; 6.09-10.09 godz. 17:00-20:00
Scena na Świebodzkim, Teatr Polski we Wrocławiu, foyer

Intencją autorów projektu jest wyraźne zaznaczenie, że każdy uchodźca to przede wszystkim indywidualna istota ludzka, która niezależnie od siebie znalazła się w takiej sytuacji. Dlatego mówiąc o migracjach unikamy abstrakcyjnego pojęcia „uchodźcy”, chcąc mówić o człowieku.

Na wystawie zostaną zaprezentowane portrety twarzy ludzi, którzy zostali zmuszeni zostawić swój dom, by ruszyć w niebezpieczną wędrówkę poszukując bezpieczniejszego miejsca do życia. Oglądając ich twarze widzowie stają oko w oko z indywidualnymi historiami jednostek.

zamknij

Uciekając[Wystawa karykatur]

31.08-3.09 godz. 17:00-20:00; 6.09-10.09 godz. 17:00-20:00
Scena na Świebodzkim, Teatr Polski we Wrocławiu, foyer

Spoglądając na historię ludzkości, można z łatwością dojść do wniosku, że świat jest ogromnym obozem dla uchodźców. Jednostki, grupy, a nawet całe narody przemieszczały się i mieszały ze sobą we wszystkich epokach. Były i są ku temu różne powody: religijne, polityczne, gospodarcze, ekologiczne. W ramach projektu zaprezentowana zostanie wystawa 64 karykatur najlepszych autorów z całej Europy. Rysunki w sposób humorystyczny i niezwykle celny odnoszą się do najbardziej aktualnych kwestii współczesnej sceny politycznej (religijności europejskiej, uchodźców, terroryzmu i tożsamości europejskiej). Wystawa odzwierciedla skutki tych zjawisk w naszej obecnej Europie. Już w 1867 roku znany francuski karykaturzusta Honoré Daumier pokazał, jak krucha jest według niego europejska równowaga. Czy wiele zmieniło się od tamtych czasów? Kolekcję zebrał i przygotował Koos van Weringh.

zamknij

Jak znieść, co nieznośne[Marek Raczkowski]

31.08-3.09 godz. 17:00-20:00; 6.09-10.09 godz. 17:00-20:00
Scena na Świebodzkim, Teatr Polski we Wrocławiu, za kulisami

Wystawa karykatur Marka Raczkowskiego pokaże, w charakterystyczny dla autora sposób, jak radzić sobie z tym, czego nie można znieść. Rysunki pełne humorystycznych odniesień w bezlitosny sposób obnażają ludzkie zachowania i reakcje na otaczającą rzeczywistość.

zamknij

Religions or Conversions[Teatr ZAR, Bente Kahan, Mustafa Konucku]

31.08-3.09 godz. 18:00; 6.09-10.09 godz. 18:00
Scena na Świebodzkim, Teatr Polski we Wrocławiu

Podstawowym elementem tożsamości europejskiej jest kwestia religii. Dolny Śląsk od zawsze był miejscem konfrontacji i wojen wyznaniowych – od walk między chrześcijanami a muzułmanami, po Wojnę 30-letnią. Ten wyjątkowy koncert pokazuje muzyczne dziedzictwo trzech głównych religii Europy – chrześcijaństwa, islamu i judaizmu.

W ramach koncertu, zostaną zaprezentowane na jednej scenie pieśni żydowskie i starochrześcijańskie, a także rytualny taniec Sufi.

Każdego dnia usłyszymy brzmienia tradycyjnych polifonicznych pieśni gregoriańskich oraz chrześcijańskich pieśni z Korsyki w wykonaniu aktorów jednego z najbardziej wyrazistych i utytułowanych zespołów teatralnych w Polsce – Teatru Zar.

Tuż obok chrześcijańskich pieśni odbywać będzie się koncert tradycyjnej żydowskiej muzyki religijnej. Pieśni zaprezentowane przez Bente Kahan – żydowską aktorkę, pieśniarkę, reżyserkę i dramatopisarkę – pochodzą z różnych regionów Europy.

Ostatnią religią, z której dziedzictwem muzycznym spotkamy się na Dworcu Świebodzkim będzie islam. Podczas muzycznego performance’u „Dance of the Dervish” zobaczymy tureckiego artystę Mustafę Konucku, który zaprezentuje elementy kultury sufi. Usłyszymy tradycyjne brzmienia ney (dźwięki wydobywane z fletu wykonanego z trzciny), a także zobaczymy tradycyjny wirujący taniec derwiszów zwany sema.

Autorzy nie zamierzają dokonywać wartościowania i oceny trzech monoteistycznych religii, lecz nie chcą także pomijać uczuć religijnych ludzi, którzy przez kulty pogańskie nadawali sens swojemu życiu.

zamknij

Respect for living[Julia Marcell]

31.08 godz. 19:00; 3.09 godz. 19:00
Budynki Dworca Świebodzkiego: Arka Noego – wracając do brzegu

Do projektu Organizatorzy zaprosili także jedną z czołowych piosenkarek i autorek tekstów młodego pokolenia – Julię Marcell. Laureatka Paszportu Polityki zaczynała od klasycznego punku, by ewoluować w stronę brzmień pop i indie rock. W jej kompozycjach można odnaleźć wiele gatunków muzycznych od brzmień alternatywnych po pop. Julia w swoich tekstach skupia się głęboko na wartościach bliskich człowiekowi, ludzkiej godności, a także komunikacji i relacjach międzyludzkich. W jej twórczości pobrzmiewa ton troski o to, co dzieje się w dzisiejszym świecie. Ze względu na punkty styczne autorzy projektu „Niedokończony Dom, przemieszczający się ludzie, ruchome granice/european songlines” zaprosili Julię Marcell do współpracy, by zagranym koncertem nadała unikalny charakter całemu projektowi.

zamknij

Między saetas a flamenco[Borja Soto]

6.09 godz. 19:00
Budynki Dworca Świebodzkiego: Arka Noego – wracając do brzegu

Podczas muzycznych podróży w ramach projektu „Niedokończony Dom” nie zabraknie również brzmień flamenco oraz saeta. Saeta to rodzaj spontanicznej pieśni religijnej, która wywodzi się z żydowskiej muzyki obrzędowej. Od mniej więcej XVI wieku towarzyszyła procesjom w trakcie katolickiego Wielkiego Tygodnia w Hiszpanii. W swoim charakterze saeta czerpie bardzo wiele z flamenco, choć forma i styl obu typów bardzo ewoluowała na przestrzeni wieków.

Tradycyjne hiszpańskie dźwięki zaprezentuje jedyny żyjący w Polsce śpiewak flamenco – Borja Soto – pochodzący ze słynnej cygańskiej rodzinny z Sewilli. Na gitarze akompaniować będzie mu Damian Kowaliński.

zamknij

Bastiaan Maris[koncert]

7.09 godz. 19:00
Budynki Dworca Świebodzkiego: Arka Noego – wracając do brzegu

Pracując z parą, ogniem i dźwiękiem, Bastiaan Maris w swojej twórczości kreuje żywe obrazy. Artysta przekształca techniczne elementy w złożony organizm. Jego instalacje będą miały za zadanie przywrócić życie nieczynnemu dziś Dworcowi Świebodzkiemu. Opuszczona stacja kolejowa, która była świadkiem wielu indywidualnych historii ludzi zmuszonych do migracji, nie spełnia już swojej podstawowej funkcji. Za pomocą różnorodnych narzędzi i technik pirotechnicznych Maris nada nowe artystyczne życie miejscu, które widziało setki tysięcy odjeżdżających i przyjeżdżających ludzi.

zamknij

Only a human being[Bente Kahan]

9.09 godz. 19:00
Budynki Dworca Świebodzkiego: Arka Noego – wracając do brzegu

Bente Kahan - aktorka, pieśniarka i reżyserka, jest także jedną z najaktywniejszych promotorek kultury żydowskiej w Polsce. W swoim koncercie zatytułowanym „Only a human being” Kahan zaśpiewa interpretacje poezji Tadeusza Różewicza w tłumaczeniu Joanny Trzeciak. Pierwszy raz artystka zaprezentowała materiał w czerwcu 2015 roku z okazji 10-lecia istnienia Centrum Kultury i Edukacji Żydowskiej w synagodze Pod Białym Bocianem we Wrocławiu.

zamknij

Małe Instrumenty[koncert]

10.09 20:00
Budynki Dworca Świebodzkiego: Arka Noego – wracając do brzegu

zamknij

Olga Tokarczuk[Bezimienny krajobraz]

1.09 godz. 19:00
Budynki Dworca Świebodzkiego: Arka Noego – wracając do brzegu

Olga Tokarczuk i jej twórczość będzie jednym z głównych głosów artystycznej refleksji nad europejską tożsamością. Jedna z czołowych polskich pisarek, eseistek oraz poetka w swojej twórczości wielokrotnie dotykała kwestii tożsamości kulturowej Europy oraz Polski. Tokarczuk zaprezentuje tekst „Tożsamość dolnośląska”, który zostanie stworzony przez nią specjalnie na potrzeby projektu „Niedokończony dom, przemieszczający się ludzie, ruchome granice/european songlines”. W materiale poetka analizuje tożsamość Dolnego Śląska i przez jej pryzmat próbuje zrozumieć, co dokładnie mamy na myśli, gdy mówimy o tożsamości europejskiej. Tekst będzie stanowił swoisty manifest całego projektu.

zamknij

Olga Tokarczuk[Księgi Jakubowe]

10.09 godz. 19:00
Budynki Dworca Świebodzkiego: Arka Noego – wracając do brzegu

Porzucanie jednej wiary i stawanie się wyznawcą innej prawdy, to jeden z tematów, jakie odnajdujemy w powieści Olgi Tokarczuk „Księgi Jakubowe”. Pytanie o religię, prawdę i to, co ukształtowało tożsamość dzisiejszej Europy jest pytaniem, które stawiają autorzy projektu „Niedokończony dom, przemieszczający się ludzie, ruchome granice/european songlines”. Ostatniego dnia pisarka będzie czytać fragmenty swojej najgłośniejszej książki, uhonorowanej nagrodą Nike.

zamknij

Matthias Göritz[Transfer!]

2.09 godz. 19:00
Budynki Dworca Świebodzkiego: Arka Noego – wracając do brzegu

We Wrocławiu Matthias Göritz znany jest przede wszystkim ze swojego udziału w głośnym spektaklu „Transfer!” Jana Klaty we Wrocławskim Teatrze Współczesnym. Göritz spotkał się już ze Stephanem Strouxem przy okazji wydania książki „Prawdziwy koniec wojny jest przed jej początkiem”, w której poza twórczością poety można znaleźć także teksty Volkera Brauna, Dursa Grunbeina, Wojciecha Jagielskiego, Mariana Pankowskiego, Silke Scheuermann, Salinii Stroux, Wojciecha Tochmana, Olgi Tokarczuk i Magdaleny Tulli.

W projekcie „Niedokończony Dom, przemieszczający się ludzie, ruchome granice/european songlines” Göritz kontynuuje rozpoczęte przy „Transferze!” prace w jeszcze szerszym kontekście.

Przyglądając się współczesnemu ruchowi uchodźców i analizując historię wrocławskich migracji w swoich tekstach porusza tematy tożsamości i godności ludzkiej.

Poeta realizuje swoje zainteresowania kwestią migracji ludzi w Europie i ludzkiej godności przyglądając się współczesnemu ruchowi uchodźców, a także rozpatrując historie wrocławskich migracji.

Göritz przeczyta fragmenty sztuki „Transfer!” na podstawie swojej książki „Krótki sen Jakoba Vossa”. W czytaniu wykorzystano fragment scenariusza spektaklu „Transfer!” autor fragmentu: Matthias Göritz, reżyseria: Jan Klata, teatr: Wrocławski Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego, premiera: 18.11.2006 r.

zamknij

Ales Steger[czytanie]

8.09 godz. 19:00
Budynki Dworca Świebodzkiego: Arka Noego – wracając do brzegu

zamknij

Majdan[instalacja]

31.08-3.09 godz. 17:00-20:00; 6.09-10.09 godz. 17:00-20:00
Budynki Dworca Świebodzkiego

Instalacja Majdan, odwołując się do niedawnych wydarzeń na Ukrainie, przypomina, że ludzie mają prawo do walki o swoje prawa oraz do demokracji. Tożsamość jest budowana i podtrzymywana tylko, gdy umiemy zrozumieć i określić siebie, respektując jednocześnie innego człowieka. Spotkanie z „tym drugim” przynosi bowiem refleksje, że każdemu z nas należą nam te same podstawowe prawa, kierują nami te same potrzeby. Wolność nie jest bowiem kwestią narodowości czy paszportu, ale uznania siebie nawzajem i wzajemnej akceptacji swoich praw do życia.

zamknij

Don’t be so sure that you are legal[reż. Stephan Stroux]

31.08-3.09 godz. 20:30
Budynki Dworca Świebodzkiego: Perony, tory i mury

Spektakl jest multimedialnym widowiskiem, które porusza tematykę wędrówek i migracji ludzi w Europie. Za pomocą różnych form sztuki, jak teatr, film, performance, dźwięk, światło czy fotografia, autorzy starają się skłonić do refleksji na temat przyczyn, potrzeb i faktów związanych z ludzkimi wędrówkami.

W spektaklu udział wezmą aktorzy Teatru Polskiego we Wrocławiu (Małgorzata Gorol, Adam Szczyszczaj, Marta Zięba), a także artyści związani na co dzień z Instytutem Grotowskiego we Wrocławiu (Ditte Berkeley, Matej Matejka, Agnieszka Ćwieląg).

Dzisiejszy opuszczony Dworzec Świebodzki we Wrocławiu był świadkiem setek tysięcy indywidualnych historii ludzi, którzy byli zmuszeni opuścić Dolny Śląsk lub przybywali doń z odległych wschodnich regionów. Na podstawie kilkudziesięciu wywiadów, filmów, dźwięków i zdjęć Organizatorzy starali się odtworzyć, co dla ludzi znaczy opuścić własny dom i wyruszyć w podróż w nieznane. Jak w tej sytuacji zabrać ze sobą choć część dotychczasowej tożsamości lub w jaki sposób zacząć budować nową? Sięgając do swojego DNA dowiedzielibyśmy się, że historia migracji dotyczy każdego z nas. Ostatnie wydarzenia pokazują nam, jak krucha i ulotna jest absolutna pewność swojego świata, tożsamości czy narodowości.

Stroux poddaje refleksji to czym dla człowieka jest jego dom i co dla niego może oznaczać konieczność jego puszczenia.

Reżyser w sposób bezpośredni zaczepiają widza, mówiąc „Nie bądź tak pewny, że Ty jesteś tu legalnie”. Nie jest to bowiem kwestia paszportu czy obywatelstwa, ale umiejętności egzystencji oraz akceptacji innych wokół. Jedynym sposobem by być „legalnym” jest wzajemny szacunek i akceptacja osoby, z którą rozmawiasz.

zamknij

Mapa

program

pokaż szczegółowy program 31 sier. – 10 wrze. 2016 Dworzec Świebodzki Wrocław Bilety kosztują 1 zł i będą dostępne w sprzedaży wyłącznie bezpośrednio przed wydarzeniem. Nie prowadzimy rezerwacji miejsc.

Meeting faces [Wystawa fotografii] 31.08-3.09 godz. 17:00-20:00; 6.09-10.09 godz. 17:00-20:00
Uciekając [Wystawa karykatur] 31.08-3.09 godz. 17:00-20:00; 6.09-10.09 godz. 17:00-20:00
Jak znieść, co nieznośne [Marek Raczkowski] 31.08-3.09 godz. 17:00-20:00; 6.09-10.09 godz. 17:00-20:00

Religions or Conversions [Teatr ZAR, Bente Kahan, Mustafa Konucku] 31.08-3.09 godz. 18:00; 6.09-10.09 godz. 18:00
Respect for living [Julia Marcell] 31.08 godz. 19:00; 3.09 godz. 19:00
Między saetas a flamenco [Borja Soto] 6.09 godz. 19:00
Bastiaan Maris [koncert] 7.09 godz. 19:00
Only a human being [Bente Kahan] 9.09 godz. 19:00
Małe Instrumenty [koncert] 10.09 godz. 20:00

Olga Tokarczuk [Bezimienny krajobraz] 1.09 godz. 19:00
Olga Tokarczuk [Księgi Jakubowe] 10.09 godz. 19:00
Matthias Goeritz [Transfer!] 2.09 godz. 19:00
Ales Steger [Czytanie] 8.09 godz. 19:00

Majdan [instalacja] 31.08-3.09 godz. 17:00-20:00; 6.09-10.09 godz. 17:00-20:00

Don’t be so sure that you are legal [reż. Stephan Stroux] 31.08-3.09 godz. 20:30

galeria

„Pustynia”

W filmie „Pustynia” przywołano historie ludzkich wędrówek, szukając śladów wygnanych, którzy udali się w podróż ku „ziemi obiecanej”. Pejzaż pustyni to przestrzeń uniwersalna, która może reprezentować każde miejsce i czas. Ślady na piasku znikają i pojawiają się bez końca. Czy byli to ludzie zmuszeni opuścić Wrocław lub przybyli doń po 1945 roku? Czy są to ślady wszystkich, którzy muszą opuścić swe domy dzisiaj?

W obraz zaangażowali się aktorzy wrocławskich scen teatralnych oraz ponad 40 statystów. Wśród nich zobaczymy m.in. Adama Szczyszczaja, Ditte Berkeley Małgorzatę Gorol czy Martę Ziębę. Film będzie jednym z elementów instalacji dramatycznej projektu „Niedokończony dom, przemieszczający się ludzie, ruchome granice/european songlines”, który będzie można zobaczyć podczas spektaklu „Don’t be so sure that you are legal”.

Ślęża

Jednym z podstawowych elementów europejskiej tożsamości jest religia. Człowiek od zawsze starał się nadać sens swojemu istnieniu i próbował uporać się z lękiem egzystencjalnym, kreując sobie bogów. Obecnie mówi się o Europie chrześcijańskiej, zapominając o bogatej historii Europy żydowskiej czy o wielkim wpływie islamu na kształtowanie się kultury europejskiej. Warto jednak pamiętać, że potrzeba religijności istniała jeszcze długo zanim pojawiły się „religie księgi”.

Film „Ślęża” to obraz, który opowiada o potrzebie religijnej człowieka w odniesieniu do pierwotnego ludzkiego instynktu przetrwania. Akcja filmu osadzona jest w jednym z najstarszych miejsc kultów pogańskich – na górze Ślęży. W obrazie zestawiono wiele religii, symbolizm Polski katolickiej przenika się w nim z pogaństwem. Nie bez powodu, jako miejsce akcji wybrano Dolny Śląsk – centrum wielu konfliktów, w tym także tych o charakterze wyznaniowym – chcąc pokazać, że człowiek rzucony w wir wojny ma jeden podstawowy cel: przetrwać.

W główną rolę w filmie wcieliła się jedna z najznakomitszych aktorek teatralnych scen niemieckich Barbara Nüsse.